Uwaga, wyjątkowo piszę na początku. Chciałabym uprzedzić, że poniższe FF jest pierwszym, jakie napisałam po zafascynowaniu Igrzyskami - i wstawiam je tylko dla śmiechu oraz po to, żebyście zobaczyli, jak zaczynałam. Nie wiem czy wytrwacie, ja nie wytrwałam w poprawianiu literówek, więc jest w absolutnie surowym stanie :D
Enjoy! / Falka.
Stoję sama, pośród rodzin ściskających w obawie swoje dzieci. Mnie nie ma kto przytulić, martwi się o mnie tylko kot Halt, któremu będzie bardzo, ale to bardzo smutno gdy pewnego dnia zastanie pustą miskę. To jedyny sposób, w jaki ktoś się o mnie troszczy.
Jestem Kylie, jestem z dystryktu pierwszego. Trenowano mnie na zawodowca, ale nie lubię widoku krwi. Moi rodzice zginęli w pożarze wraz z jedyną drogą mi osobą, przyjacielem Alexem i jego rodziną. To wtedy zadecydowano, że skoro pochodzę z dość " dobrej" rodziny, jacyś dalecy krewni zatroszczą się o moją przyszłość... I tak wylądowałam w ośrodku szkoleniowym. Dziś stoję sama, przed oczyma mając roześmianego, dwunastoletniego wtedy Alexa. Przed oczami mam jego odwagę, a w duszy własny strach. Jakaś okropna baba pozdrawia nas ze sceny, życząc szczęśliwych Igrzysk...
Wiele osób gorzko się uśmiecha, wiele dziecięcych buź wykrzywia się ze strachu przed nieznanym. Nie tyle nieznanym co być może- nieuniknionym. Mam piętnaście lat, nie przekroczyłam jeszcze upragnionej osiemnastki. Wciąż nielegalnie muszę się ukrywać, szukając siebie. W Ośrodku nie brak mi niczego poza bezpieczeństwem... I wolnością.
Okropna baba nie przeciąga losowania, słyszę tłumiony szloch z tyłu. Wyjmuje kartkę z imieniem trybutki, wyczytuje Aishę. Wychodzi z tryumfem, nikt nie zgłasza się na ochotnika. Gdy idzie na scenę, jasne włosy błyszczą, usta wyginają się w uśmiechu.
Nie czuję ulgi, tak po prostu miało być. Halt się ucieszy, pomyślałam z sarkazmem. Odwracam się, roztrącając ludzi zastygłych w trosce o swoich synów- i nagle słyszę donośny głos ze sceny, oznajmiający, że trybutem zostanie Alexander Oss.
Teraz to ja zamieram. Biegnę do przodu, przypominając sobie, jak bardzo go kocham. Kochałam.
- Stop! Ja, ja się zgłaszam! - wśród ciszy słyszę swój nienaturalnie donośny głos.
I dopiero wtedy zdaję sobie sprawę, co zrobiłam. Tylko chłopak może zgłosić się za chłopaka, dziewczyna- za dziewczynę.
Aisha, wylosowana trybutka także to pojmuje. Znad blond grzywki gniewnie błyskają błękitne oczy, już biegnie, gotowa mnie udusić. Ale mnie to nie obchodzi. Szukam tylko jego, jego twarzy, oczu, ust, jego całego. I nagle za sceną miga mi długa, brązowa czupryna...
Wiem. Wiem, że to on.
Strażnicy prowadzą mnie na scenę, na drugim jej końcu stoi chłopak, ciemny szatyn. Patrzy w dół, a z jego dłoni zaciśniętych w pięści płyną strużki krwi. Ja też patrzę w podłogę, przygryzając wargę. Już nas przedstawili, za Alexa nikt się nie zgłosił. Widocznie uznali że to będzie zabawne...
Jestem już za sceną. W środku czuję, że z mieszanki tych wszystkich uczuć zaraz wybuchnę. Dlaczego mi nie powiedział?! Długie pięć lat rzucania nożami, strzelania i szermierki jako takiej.
Nic.
I marzenia, tylko one mi zostały, nimi żyłam przez te 5 lat. Planowaliśmy, że uciekniemy. Że zbuntujemy całą Jedynkę, pokażemy naszą niezależność.
Jeden płomień, jedna iskra, jeden krzyk, a wszystko stracone. Nie, okrzyków było pięć. Po jednym za rodziców, jeden za Alexa i dwa za jego przemiłych rodziców, ale prawie natychmiast zlały się w jeden.
Słyszę kroki. Ktoś idzie, lekko kołysząc się na piętach, stąpając cicho, delikatnie i pewnie. Mój 'brat bliźniak'. Drzwi cicho się otworzyły. Skrzypiąc lekko, zza futryny wysunął się cicho chłopak. Zamiast odwrócić się, odejść, odbiec, ja jak głupia podbiegłam do niego i wtuliłam się w jego ramiona.
Nie zamknęły się. Łzy wzbierały w moich oczach, już miałam uciec, gdy nagle chwila wahania minęła. Zabrakło mi tchu, gdy przytulił mnie całą swoją siłą. Krople mokrego smutku popłynęły po mojej twarzy, mocząc jego bluzę.
Wraz z łzami przekazywałam mu strach, ból, głód, i ten przeraźliwy smutek. To, co cierpiałam przez niego! Przyjmował wszystko bez słowa. Czułam, jak moje cierpienie ulatuje, jak szczęście przepełnia mnie całą.
Tak właściwie, nie widziałam jego twarzy. Na pewno się zmienił, tak jak ja. Patrząc w lustro, ja widzę kasztanowowłosą, szarooką dziewczynę o wiecznie pełnej cierpienia minie. Tylko teraz, za sprawą jego moja twarz, ja cała- wreszcie jestem szczęśliwa.
Gdy mnie przytulał, czubek mojej głowy ledwie sięgał jego brody.
-Alex. - odezwałam się pierwsza, jak zawsze. I jak zawsze trwało dobrą chwilę, zanim odpowiedział.
-Ja... Nie, posłuchaj.
I jak zawsze nie posłuchałam. Wniebowzięta podniosłam oczy- i to, co zobaczyłam, odtąd prześladowało mnie w koszmarach. W koszmarach... I jednocześnie najpiękniejszych snach.
Nic się nie zmienił. Te same piwne, lekko żółtawe oczy, te same ciemne włosy, ta sama twarz. Alex.
-Nie. Posłuchaj mnie wreszcie!- silnym gestem odrzucił mnie w tył. Wpadłam na ścianę, zataczając się lekko.
Gdy uważniej się przyjrzałam, zobaczyłam nie piwne, ale brązowe oczy, ściągnięte gniewem. Nie ciemne, ale prawie czarne włosy. Cały emanował chłodem, a łzy, o których myślałam, że wziął je na siebie, wolno wsiąkały w czarną bluzę.
-Ja... Ja cię nie znam.
To wstrząsnęło mną najbardziej. Ale jeszcze nie rozumiałam, co się stało.
-Alex, gadasz bzdury. Jak możesz mnie nie znać? A niedzielne wypady za miasto, podkradanie pierniczków w święta, sanki... - mówiłam, podkreślając łączącą nas więź ukochaną porą roku.
-Wszystko prawda... Tylko że nie o to chodzi.
-Alex...
-Kylie. Zrozum. Minęło pięć lat. Ty... Ty się zmieniłaś.
Nagle cała prawda dotarła do mnie ze zdwojoną siłą. To nie był już mój Alex. To nie był już mój ukochany przyjaciel.
-Ja się zmieniłam? Przecież ja... - cicho wyszeptałam, czując zimno, które biło od niego.
-Tak!- wybuchnął wreszcie. -Tak! Tyle razy cię widziałem... Tyle razy ty widziałaś mnie, nawet nie wiesz jak się czułem, patrząc na ciebie w nowych szatkach! I nie chodzi mi o kożuszki i kozaczki!
Chodzi mi o twoją przeklętą dumę, pychę! Ani razu nie spojrzałaś na mnie!
-Słucham...?- Wysyczałam cicho, rozeźlona jego fałszywymi zarzutami. -Nigdy od pożaru cię nie widziałam! Tysiące razy byłam na grobie rodziców, na grobie twojej rodziny i zastanawiałam się, gdzie jesteś ty! Miesiącami przesiadywałam na marmurze! Gdzie byłeś wtedy? Dlaczego się nie pokazałeś? Wiesz, ile płakałam? Uważasz się za mojego przyjaciela, a aż tak mało mnie znasz?
- Chodzi o to, Kylie... Że ja już nie uważam się za twojego przyjaciela.
-Alex, ja cię... - krzyknęłam, dopiero zdając sobie sprawę z tego co mówię. - Tęskniłam. – powiedziałam cicho, powstrzymując się od powiedzenia czegoś więcej.
Spojrzał zimno i otworzył drzwi. Zaparło mi dech. Niezdolna się poruszyć, tkwiłam pod ścianą, obserwując, jak, jak w zwolnionym tempie, trzaska drzwiami.
Teraz siedzę na swojej starej kanapie, w malutkim pokoiku dzielonym z moją dobrą koleżanką, Natalie. Ale dziś nawet ona jest na mnie wściekła za zgłoszenie się za Aishę.
Siedzę, na kolanach mruczy mi Halt- jak on może być tak bezczelnie szczęśliwy, gdy mi wali się cały świat? Ale jest jedyną istotą, która mnie kocha- choć może raczej moje śniadania i kolacje- teraz jeszcze bardziej to doceniam...
W myślach analizuję wspomnienia, najdawniejsze i te jeszcze świeże. Słyszę głos Alexa... Kilka razy nazwał mnie pełnym imieniem, ani razu nie użył zdrobnienia, którym zwykł mnie nazywać. Ani razu.
Ale nie to było najgorsze. Przypomniałam sobie dziewczęcy śmiech z jego pokoju, jego słowa, które są zbyt bolesne dla mnie, i cała ta Freya... Jak potem zobaczyłam, sto razy śliczniejsza ode mnie- rudoblond włosy z miedzianymi refleksami, blada cera, ciemnoniebieskie, duże oczy i gęste rzęsy. Nic dziwnego, że to ją woli- szczerą, piękną dziewczynę, której ręce są tak samo poobcierane od pracy jak jego, której czoło nauczyło się już marszczyć w trosce o przetrwanie. Trosce o niego.
Ciepłe, ciche krople spadały powoli, Halt miauknął z wyrzutem, gdy na jego futerko spadł deszcz łez. Nic na to nie poradzę- pomyślałam.
Nagle ktoś zapukał do moich drzwi. Szybko, zdecydowanie. Serce zabiło mi mocniej, ale gdy drzwi się uchyliły, ujrzałam wykrzywioną złością twarz Aishy i jej koleżanek.
-Ty mała (słowo nienadające się do przytoczenia)! Zabrałaś mi wszystko, ty (cenzura) !
Niewiele myśląc, oceniłam swoje szanse. Było ich sześć, ja jedna w małym pokoiku. W dłoni Aishy ujrzałam błysk stali.
Otworzyłam okno, przeżegnałam się, i wiedząc że jeśli zostanę w pokoju, na pewno skutki będą gorsze złapałam Halta, który z rozdrażnieniem natychmiast mnie podrapał, po czym ugryzł do krwi w kciuka. No, trudno.
Zamykając oczy, skoczyłam z 4 piętra. Jako że było lato, nie było niczego, co zamortyzowałoby mój upadek… Więc grzmotnęłam wszystkimi kośćmi, mięśniami, i co tam jeszcze może w ciele boleć o twardą ziemię. Zdając sobie sprawę, że nie mogę leniuchować, wstałam, czując każde ścięgno w sobie, każdą komórkę. Lewa ręka dziwnie pyknęła i okropnie boli, więc prawdopodobnie ją wybiłam. Spadłam dość równomiernie, na brzuch, więc aż tak wielkich szkód nie było.
Pobiegłam do jedynego znanego mi bezpiecznego miejsca. Do mojego starego domu, który- jako że był bliźniakiem- dzieliliśmy z rodziną Alexa. Nie myśląc o nim, wkrótce znalazłam się w moim, niebieskim pokoju pełnym… Nie, on był pusty. Bez śladów czyjejkolwiek obecności, z mebli została jedynie lampka stylizowana na dużą świecę i mała, niewygodna kanapa.
Rzuciłam się na nią. Jeszcze nie płakałam. Halt dawno poszedł w swoją stronę, w końcu te mieszkanie zna jak własną … Hm, własne futro? Taaa.
Po kilku minutach ciszy, chłonięcia wspomnień zaczął się smutek. Najpierw łzy, ciche i spokojne. Potem już nie wytrzymałam, szloch sam wyrywał się ze mnie. Byłam tak zrozpaczona, że nie usłyszałam kroków… Kroków do moich drzwi.
- Co się tu dzieje… - zamarłam. Ten głos znałam aż za dobrze.
- To ty…? – zapytałam.
- Kylie?! Po co tu przyszłaś? Masz teraz piękny pokoik, a no i pewnie masz trening- Alex wyrzucał z siebie słowa gorzko, bez tchu, bez litości.
Nie odpowiedziałam. Wiedziałam że ma rację- na złość właśnie omijał mnie trening noży, który lubiłam najbardziej, o ile można tu mówić o lubieniu.
- Po co tu przyszłaś, do jasnej… - i wtedy zobaczył że płaczę. Przez zasłonę łez zobaczyłam, że jego oczy łagodnieją, spojrzenie mięknie, a ramiona się otwierają. Potem czułam już tylko wszechogarniające ciepło. Wyraźnie czułam różnicę między jego przytuleniem za sceną, nieszczerym, i po to, „żebym nie była smutna”. Teraz wiedziałam, że to on, znowu wrócił. Na ile, nie wiem. Ale zamierzałam korzystać z jego uległości, z tego, że coś w jego sercu drgnęło.
- Pamiętasz te brązowe, stare łyżwy, na które zawsze tak narzekałeś? – zapytałam cicho, jego bluza tłumiła moje słowa.
- Bo mnie uwierały, mówiłem ci tysiąc razy! – wyszeptał w moje włosy. – Pamiętam, Lie, wszystko pamiętam…
Nareszcie mam swojego Alexa z powrotem. To on.
- A pierniczki z kroplą lukru z piekarni, jeszcze gorące od…
- Od Kernsa? Pamiętam. Wszystko pamiętam. – ledwo słyszałam jego słowa, pijana szczęściem. – Ale… Myślałem, że…
- Że co?
- Że się zmieniłaś. Popatrz mi w oczy – odgarnął mi grzywkę i poważnie wpił się w moje tęczówki. – Czy naprawdę nie wiedziałaś, że przeżyłem?
- Nie. – odpowiadam bez chwili wahania, przetrzymując próbę sprawdzania źrenic. Ironia… Kiedyś ja badałam tak, czy nie zeżarł mi pierniczka. Zawsze zżerał, ale nie o to chodziło.
- Gdzie jest Freya? – zapytałam. I popsułam wszystko.
- A co cię to obchodzi? W ogóle, znasz ją?
- Na tyle, żeby nienawidzić…
- Jak to, nigdy mi o tobie nie mówiła!
- Bo ona mnie nie zna. Wystarczy, by potrafiła wywołać u ciebie szczery uśmiech, prawdziwy śmiech.
Nie odpowiedział. Nagle poczułam się zagubiona, poczucie bezpieczeństwa wywietrzało jak eter. Ciepło zlodowaciało, jego ramiona nie były już moim schronieniem. Odsunęłam się, czując, że wszystko zepsułam tym jednym głupim pytaniem o Freyę. On nigdy nie był o mnie zazdrosny, zawsze był tylko kochanym, najlepszym przyjacielem. Ja kiedyś także cieszyłabym się z jego szczęścia, ale dziś, gdy wreszcie go odzyskałam, nie mogę. Jak się okazuje, odzyskałam, by stracić.
Wstałam z kanapy, nogą przerywając kabel lampki. W pokoju zgasło światło, byłam jak ranne zwierzę, krążące wokół pułapki. Wybiegłam z pokoju, za pierwszym razem czołem trafiając w futrynę.
Au.
Potem poślizgnęłam się na schodach, uderzając w wybity bark. I wtedy silna dłoń przytrzymała moją, nie pozwalając spaść. Nie widziałam jego oczu, a więc cała moja „jasnowidzowa” moc nie działała. Jak się okazało, nie była potrzebna.
Moją ręką szarpnęła jakaś siła, podrywając mnie na nogi. Wtedy zobaczyłam lśniące w ciemności, dziwnie wilgotne oczy Alexa.
Wypuścił moją dłoń ze swojej, nie łudziłam się. Już miałam się odwrócić, gdy złączył nasze ręce. Najpierw delikatnie, bez pośpiechu przytulił mnie, lekko dmuchając mi we włosy, jak wtedy gdy byłam mała. Wtedy tego nienawidziłam, teraz upajałam się tym uczuciem.
Gdy przytulał mnie coraz mocniej, nie chciałam niczego. Tylko zostać tak, na zawsze. Jedyna osoba (sorry Halt, przeskoczyłeś z osoby na, jak przedtem, durnego zwierzaka) która się o mnie troszczy. Ta sama ręką, która powstrzymała mnie przed upadkiem lekko podniosła moją brodę. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Nie brązowe, ale piwne, lekko żółtawe. Na twarz spadały mu kosmyki, nie czarne, ale ciemnoorzechowe. Wiedzieliśmy o sobie wszystko, z wyjątkiem pięciu lat. Najdłuższych w moim życiu, okropnych lat. Wyczytałam z jego oczu, że i on cierpiał. Więcej nie trzeba mi było.
Nasze twarze powoli zbliżały się do siebie, czułam magię prawie materializującą się między nami, gdy pomyślałam, że wcale nie jest ze mną tak łatwo. Prawie dotykając wargami jego ust, delikatnie wyswobodziłam się z jego uścisku. Nie protestował, czułam jak wstrzymuje oddech w oczekiwaniu.
I nagle wymknęłam się mu, tak jak tysiące razy wymykałam się, bojąc się że za coś mnie skrzyczy.
Uciekłam, cicho śmiejąc się, ale mój śmiech rozbrzmiewał po całym domu w absolutnej ciszy. Zbiegłam po schodach, kiciając na Halta. Już miałam uciec do Ośrodka, gdy nagle z mgły wyrosła przede mną wysoka postać.
- Zapomniałaś już, że zawsze cię doganiałem?- w jego głosie słyszałam drgające dźwięki rozbawienia. Ale złudzenie śmiechu opadło, gdy, nie dając mi znowu uciec, stanowczo i mocno pocałował mnie. Magiczna chwila trwała, elektryczność pomiędzy nami skrzyła się, a ja zagłębiłam się w jego ramionach.
I znów nie dałam mu się nacieszyć tryumfem, szybko wyślizgując się z jego objęć.
W drodze do Ośrodka towarzyszył mi Halt, czemuś ciągle miauczący i z wygiętym w znak zapytania ogonem, napuszonym jak szczotka.
Przypomniałam sobie, dlaczego stąd uciekłam. Aisha i reszta na pewno nie dadzą mi spokoju, a do Alexa przecież nie wrócę.
Szybko podjęłam decyzję, wsadzając Halta pod pazuchę i biegnąc w stronę sceny, na której poznałam swoje przeznaczenie.
Gdzieś musieli mieszkać nasi styliści i ta durna baba od losowania. Mieliśmy się poznać rano, ale to chyba sytuacja wyjątkowa. Zapukałam do budynku za sceną. Po kilku kopnięciach w drzwi (pukanie nie działało) otworzyły się, a ja osłupiałam na widok albinosa (blade oczy, cera i usta) z czerwonymi, kapitolińskimi włosami.
- Garry, debilu, mówiłem że nie mam więcej flaszek (cenzura) musisz mnie po nocy (bip) budzić...?
Aha.
- O, (cenzura)! Ty jesteś Kylla, taa.? Sorry maaaała - ziewnął- ale zabalowałem trochę wieczorem. A w sumie to - przetarł czerwone, zaspane oczy - (bip) czecia w nocy jest!
Aha.
- Bo ja... Bo ja nie mam gdzie spać. - wybąkałam nerwowo, czując, jak głupio to musiało wyglądać. Podrapana, poobijana dziewczyna przychodzi do pijanego faceta o "czeciej" w nocy i mówi że nie ma gdzie spać.
Aha...
- O. Ale mała, wiesz, mojego mieszkanka to ci nie polecam, bo (cenzura) nietrzeźwy trochę jestem, i co potem będzie to za siebie nie ręczę...
Stałam, porażona absurdem zaistniałej sytuacji. Mężczyzna ziewnął, podrapał się po czerwonych włosach i zatrzasnął mi drzwi przed nosem.
Spoko.
Chwilę po zamknięciu drzwi albinosa okno obok się uchyliło, a w środku zapaliło się małe światełko.
-Widzę, że poznałaś już Caine'a. - głos popłynął zza już otwartych drzwi, a gdy tam spojrzałam, zaniemówiłam. Przede mną stał najprzystojniejszy chłopak, jakiego w życiu widziałam. Miał czarne włosy, jasnoniebieskie oczy i ciemne, wyraźnie zarysowane brwi. Głos miał przepiękny, niski, ale w sam raz dla jego wieku, który oceniałam na jakieś 20 lat.
- Jestem Seth. - powiedział. - Jeżeli się nie mylę, a ty jesteś Kylie, to jestem twoim stylistą.
- Taaak. - powiedziałam, wpatrzona w niego jak w obrazek, albo jak cielę na malowane wrota.
- No dobra, a tak serio to niestety nie jestem twoim stylistą.
- Nie? To kim? I dlaczego niestety?
- Nie, jestem... Wiem że to zabrzmi głupio, bo nie wyglądam- ale jestem twoim, waszym mentorem.
- Mentorem? - parsknęłam śmiechem. - A ile masz lat?
- 23. - odrzekł. Blisko byłam. - Wygrałem mając 16 lat, skoro ty masz 15, masz prawo nie pamiętać. A niestety dlatego, że będąc twoim stylistą, zawsze byłbym blisko ciebie.
Zamurowało mnie.
-A, i proszę, mów mi Seth. - uśmiechnął się olśniewająco.- Słyszałem, że nie masz gdzie spać. Ok, nie pytam- powiedział, obserwując moją zagubioną minę- ale na serio nie radzę ci spać u niego, natomiast ja w pokoju mam łóżko i tapczanik. Jeżeli zechcesz, chętnie odstąpię ci łóżko.
Gdy odzyskałam mowę, zaczerwieniłam się i cicho odparłam, że nie chcę nadużywać jego gościnności i prześpię się na tapczaniku. Zaproszona gestem, weszłam do sporego pokoju.
Przestawiliśmy tapczanik w kąt, blisko wyjścia.
Wciąż oszołomiona, podziękowałam pięknemu Sethowi za gościnność, bo oddał mi jeszcze jedną ze swoich poduszek.
Minęły już dwa tygodnie, odkąd zgłosiłam się na trybutkę, i czuję, że to był najlepszy czas mojego życia. Poznałam Setha! No, i dowiedziałam się, że Alex żyje. Jest cudownym przyjacielem.
Poznałam też Derecka i Holly, zawodowców z 2, z którymi mamy się sprzymierzyć. Nie za bardzo ich polubiłam, ale Seth kazał mi być z nimi w sojuszu. Jest taki mądry i przewidujący... Ech. Szkoda, że nasze spotkania nie mogą być bardziej prywatne- tylko takie 'służbowe'- bez Alexa. Jest świetny, ale nigdy nie zostawia mnie samej z Sethem- cóż, pewnie chce się jak najwięcej nauczyć.
Rozmyślając, usłyszałam ciche pukanie.
- Proszę.
- Kylie...? Mogę? - do środka wsunęła się głowa Setha.
- Jasne! - podekscytowana, kopniakiem otworzyłam szerzej drzwi.
Wszedł, tupiąc glanami i ciężko opadł na kanapę obok mnie.
- Trudno zastać cię samą- zauważył. - Ale udało się.... Wiesz, Kylie, nie będę przeciągał. Zakochałem się w tobie już wtedy, gdy przyszłaś, bo nie miałaś gdzie spać. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałem że to prawdziwa miłość.
Zszokowana, obserwowałam jak przysuwa się coraz bliżej, jego oczy błyszczały nienaturalnie. Nasze twarze dzieliły centymetry i z dreszczem czekałam na jego poczynania.
Ale Seth zamiast romantycznie pocałować mnie i przytulić, odczekał chwilę i odsunął się, a z kieszeni wyjął mały świstek i długopis.
- Wiem, że mnie kochasz. - powiedział. - Podpisz się tu, a nic nie stanie na przeszkodzie, byśmy...
Zamroczona, ledwo słyszałam, co mówił. Chociaż niemal całkowicie przyćmiło mi rozum, jakaś część zdrowego rozsądku jednak ocalała, i nagle się ocknęłam. Zrozumiałam, że człowiek, którego praktycznie nie znam, który od dwóch tygodni mnie podrywa, proponuje mi miłość w zamian za jakiś papier. Niewiele myśląc, odskoczyłam od niego, wyrywając mu papier z ręki. Zaklął cicho i zaczął mnie namawiać do podpisania.
Szybko rozłożyłam świstek i przeczytałam, że niżej podpisana Kylie Kies zapisuje absolutnie cały swój majątek włącznie z kotem Haltem Sethowi Edickowi w testamencie. Rozwścieczona, porwałam " mój testament" na kawałki.
- Ufałam ci. Ty ... Ech. No i po kiego ci Halt? - zapytałam zdezorientowana.
- Polubiłem tego zwierzaka.
To, co było potem, pamiętam niezbyt dokładnie- wiem, że strzeliłam go w mordę i uciekłam z pokoju.
Dziś jest ten dzień. Stoimy, ubrani przez Garry'ego, Caine'a i Lisę w durne stroje naszego dystryktu.
Już po wszystkim. Prezentacja się odbyła, byliśmy grzeczni na wywiadzie, wszystko wyszło tak, jak chciała Lisa.
Wstałam ledwo żywa ze zmęczenia. Nie spałam całą noc. Jak we mgle poszłam na śniadanie, czując że zaraz zwymiotuję. Potem Lisa i Caine ubrali mnie w czarny, standardowy strój trybutki, a Garry zrobił jakiegoś koka z moich warkoczy.
Stoimy na tarczach, czuję prawie materialne wsparcie Alexa, który obok przygotowuje się do biegu. Jego piękna twarz ściąga się w skupieniu, gdy analizuje sytuację. Opuścili nas już, wokół nas rozpościera się pustynia, przetykana pasmami dżungli.
Głos komentatora wyjaśnił nam wszystko, co było do wyjaśnienia. Tarcze drgnęły. Gong rozbrzmiał, ogłuszając nas na chwilę, a pole elektryczne nad naszymi tarczami zawirowało i znikło z cichym pyknięciem. Kilka kroków ode mnie leżał nóż- jeden z moich ulubionych broni, długi, wąski, zakrzywiony. Znalazłam też kilka małych, do rzucania. Zwinnie jak kotka prześlizgnęłam się między walczącymi, zabierając noże, które najbardziej mnie interesowały, gdy nagle zobaczyłam plecy Alexa, jego ciemną czuprynę i celującą w niego blondynkę. Już, już wypuszczała strzałę, gdy zza mnie ze świstem wyleciała druga, zabijając trybutkę na miejscu. Holly stała za moimi plecami, a Dereck już biegł do Alexa. Chwycił po drodze niedużą butelkę wody i szybko podążał w stronę mojego przyjaciela.
Złapał go za kołnierz i szybko pociągnął za sobą. Uciekliśmy w drugą z kolei dżunglę. Gdy znaleźliśmy odpowiednio wysokie drzewo, Dereck szybko jak wiewiórka wdrapał się na górę, chcąc zobaczyć przebieg walk. Chyba po raz pierwszy zawodowcy nie zrobili totalnej rzezi przy Rogu… Ale sądząc po komentarzach Derecka, inni wyraźnie to nadrabiali.
Rozłożyliśmy zapasy. Okazało się, że prócz moich noży mamy dwie butelki z wodą, nieprzemakalny plecak z latarką w środku oraz zabrany przez Alexa nóż prawie tak długi, by zasługiwał na miano miecza. Holly, rzecz jasna, zdobyła duży łuk.
Ustaliliśmy warty, po czym każde z nas starało się zasnąć. Holly stała na straży, słyszałam miarowe chrapanie Derecka, gdy zabrzmiał głos oznajmiający, kto zginął. Nie żyło aż dwanaścioro trybutów, w większości z ostatnich dystryktów.
Mimo donośnej informacji żadne z nas się nie poruszyło. Albo prawie żadne... Ujrzałam, że Alex, oparty dotąd o drzewo wstaje. Nie biorąc ze sobą nic, odszedł nieco głębiej w las.
Ja... Sama nie wiedziałam, jak się czułam. Niby powinnam czuć się zdradzona przez Setha, odepchnięta, zrozpaczona- ale w duszy miałam dziwną lekkość. Siedziałam, ramionami obejmując kolana, gdy nagle intuicja kazała mi iść za Alexem. Ruszyłam jego śladem, uspokajając Holly gestem.
- Alex... - szepnęłam cicho, wyczuwając jego obecność. Nie odpowiedział. Zawołałam pół tonu głośniej, gdy z lewej rozległ się zimny szept:
- Nie wrzeszcz tak. Sprowadzisz nam na głowę innych.
Choć był zły, ucieszyłam się, że go znalazłam. Po omacku podeszłam do źródła głosu. Prawą ręką delikatnie przegarnęłam powietrze, trafiając go w nos.
- Dzięki. - powiedział cicho, krzywiąc się w świetle księżyca.
Zauważyłam, że na jego policzkach widnieją mokre ślady, a włosy miał potargane dosłownie w każdą stronę. Podeszłam bliżej, klęknęłam i wierzchem dłoni otarłam łzy z jego oczu.
- Zostaw. Nie chcę... Być nagrodą pocieszenia Pokłóciłaś się z Sethem, tak?! Czy zrozumiałaś, że możesz nie wrócić do ukochanego Setha i postanowiłaś znów zabawić się mną?!
Wiedział, że gada bzdury. Wiedziałam to i ja, w chwili, gdy tylko powiedział to na głos.
- On mnie oszukał... Chciał tylko mojego... Domu, wszystkiego co mam, gdy zginę. Próbował podsunąć mi do podpisania testament... - nie tłumaczyłam się, czułam instynktownie, że by nie uwierzył. Po prostu zrelacjonowałam mu całe zdarzenie.
- Och, to takie słodkie! I co, zrozumiałaś, że kochasz mnie? - wyszeptał z sarkazmem.
- Nie. Wiedziałam to od zawsze, ale wczoraj dopiero się ocknęłam. Daj mi drugą szansę.
- Ty nic nie rozumiesz? Drugą miałaś dwa tygodnie temu, a codziennie, gdy patrzyłem jak łasisz się do Setha i próbujesz mnie odtrącić, każdy ten dzień to setki nowych szans! Wiedziałem, że on cię nie kocha, i chciałem żebyś sama to zrozumiała. Ale chyba się nieco pomyliłem...
- Nie. - Nie mówiąc nic, siedzieliśmy obok siebie. Nagle poprosiłam dziecięcym głosem:
- Przytul mnie. Proszę.
Spojrzał na mnie, jakby zobaczył mnie pierwszy raz w życiu. Poprosiłam drugi raz przysuwając się do niego. Najpierw z wahaniem uniósł ramię i położył je na moich plecach. Oparłam się o niego, a potem prawie przestałam oddychać, gdy wreszcie objął mnie silnie, chroniąc przed światem.
- Wiesz... Nie zrozumiałeś. Nie chciałam drugiej szansy pokochania ciebie, bo to już mi niepotrzebne. Chciałam dostaç drugą szansę na poznanie cię od nowa. Każdy dzień, i chwila, gdy myślałam że nie żyjesz, każda drobina czasu jest ważna. Dla mnie.
- Dobrze. Ale w zamian żądam tego samego, i jeszcze więcej.
- Żądasz, mówisz? Zobaczymy, co z tego żądania wyjdzie. - zaśmiałam się, szczęśliwa.
Wtuliłam się w niego, a on, dmuchając mi we włosy opowiedział wszystko. Nie ukrywał, że często był szczęśliwy. Nie pominął poznania Freyi, ani zauroczenia nią. Ja też przekazałam mu te pięć lat suchymi słowami, które nie mogły oddać mojego smutku. Ale u mnie, aż do czasu Setha nie było takiej "Freyi". Nie reagował jakoś specjalnie radośnie, ale wiedziałam, że się cieszy. Znów byliśmy parą kilkulatków, którzy nie mieli przed sobą tajemnic. Do tej całej sielanki brakowało tylko Halta, naszego błękitnego domu i spokoju. Jak na złość, zamiast Halta mieliśmy zmiechy, zamiast domu- arenę, a o spokoju nie było nawet mowy. Mimo to wiedziałam, że Alex będzie mnie chronił, dlatego w końcu usnęłam, oparta o niego.
Za kilka godzin zbudziły mnie wystrzały armatnie, jeden po drugim. Były ich cztery.
Oszołomieni, poderwaliśmy się z ziemi, czując wiszące w powietrzu niebezpieczeństwo. Dlaczego tyle osób zginęło naraz? Wdrapaliśmy się na drzewo, maskując, jak się dało. Chwilę później zobaczyliśmy szóstkę poranionych trybutów, pięciu chłopców i jedną dziewczynę, władczą brunetkę o morderczym wzroku.
Szybko obliczyliśmy, że skoro wczoraj zginęło dwanaście osób, dzisiaj cztery, to żyła nas jeszcze ósemka. Schyliłam głowę, bo choć nie lubiłam Derecka i Holly, w pewnym sensie zginęli, broniąc nas.
Z rozmowy, którą toczyli trybuci na dole dowiedzieliśmy się, że całą ósemką postanowili napaść na najgroźniejszych- zawodowców- i ich wyeliminować. Nie wiedzieli, gdzie jesteśmy my, ale zamierzali nas odszukać. "Oo, - pomyślałam sobie- role się odwróciły. Ale dlaczego wyszkoleni zawodowcy przegrali ze zwykłymi trybutami i dlaczego zabili tylko dwójkę?"
W chwili, gdy o tym pomyślałam, poczułam, że Alex ze świstem wciąga powietrze i szturcha mnie w bok. Podążyłam za jego wzrokiem, dokładniej przyglądając się ocalałym i poczułam ukłucie strachu. Mieli na sobie stalowe płyty, które, choć zrobione nieporadnie, na pewno świetnie ich chroniły. Każdy miał przynajmniej dwa noże, łuk, a dziewczyna i jeden z chłopców- topory.
- Eve? - jeden z chłopców zwrócił się do przywódczyni. - Co zrobimy, jak już ich znajdziemy?
- Oj Cal, nie bądź taki... Niecierpliwy. - zamruczała, zatrzymując się. - Hmm... No właśnie, Sam, co zrobimy? - Chłopak o jasnych włosach, silnie zbudowany i chyba dość rozgarnięty odezwał się:
- No nie wiem. Może to, co powinniśmy zrobić teraz? - porozumiewawczo spojrzał na Eve.
Dziewczyna powoli wstała, z cichym szelestem wyciągnęła długi nóż i z lubością pogładziła go po ostrzu.
Cal, ten który wcześniej pytał, cofnął się z przerażeniem. Eve podeszła do niego, przyparła do drzewa i prawie niedosłyszalnie szepnęła:
- Jeśli będziesz grzeczny, i wytropisz nam tamtą dwójkę, może będę miła. Jeśli ich nie znajdziemy... - cicho przesunęła zębatym ostrzem od czoła po policzek Calowi. Krew zalała mu oczy, mrugał gęsto, jednocześnie gorliwie kiwając głową.
Już przymierzałam się do rzutu, nie spudłowałabym. Gdyby nie Alex, powstrzymujący moją dłoń. Strząsnęłam niecierpliwie jego rękę, ale zasłonił mi nią usta, a drugą mocno przytrzymał mói nóż.
- Uspokój się. Ciii... To właśnie jest cel Igrzysk. To przez uczucia ginie połowa trybutów. Jeśli ją zabijesz... Myślisz że jej chłopak i reszta, nawet ten Cal, myślisz że dadzą nam spokój i podziękują? - wyszeptał.
- Nie. - wyswobodziłam się z jego uścisku. - Nie pozwolę im zmienić się w robota.
- Lie, to nie o to chodzi! Teraz nie możesz tego zrobić! Póki nas nie znajdą, chłopak jest bezpieczny!
Moja ręka zadrżała.
- Lepiej się przygotujemy, napuścimy ich na fałszywy trop!
Uległam. W jego oczach zobaczyłam troskę, a nie obojętność. Nigdy nie zostanie pionkiem w Igrzyskach.
Poszli po kilku minutach. Zobaczyłam, że ten cały Cal wcale nie jest taki niewinny, fantazyjnie opowiadał, co zrobi nam, gdy nas znajdzie.
Gdy nie było już po nich śladu, bezszelestnie zsunęłam się z drzewa i usiadłam nieco dalej. Nie mieliśmy już nic- jedzenia, picia, broni- prócz kilku noży.
Znowu ciche kroki, kołysze się na piętach, idzie pewnie, zdecydowanie.
Usiadł obok mnie.
- Chodź tutaj. - przygarnął mnie, ale odwróciłam głowę. Westchnął, ale nie nalegał.
- Dlaczego to się musi dziać? Czemu musimy się zabijać, patrzyć na śmierć innych? - zabawne, czysta ironia- zawodowiec brzydzi się zabijaniem.
Westchnął po raz drugi. Przytulił mnie mocniej, ale zaprotestowałam. Wreszcie spojrzałam mu w oczy, ich kolor został zmącony, zmęczenie i troski zrobiły swoje. Nie uciekł wzrokiem, odpowiadał mi bez słów.
- Czy rozrywka Kapitolu jest warta naszych żyć? Dlaczego...
Cały czas patrząc mi w oczy, zbliżył twarz do mojej.
- Wiem, że to nie tak powinno być. Wszystko jest nie tak! Ale mam ciebie, i dla ciebie nie mam zamiaru się poddawać. Rozumiesz?
Tak. Zapomniałam o czymś- nie mieliśmy jedzenia, picia, ale mieliśmy siebie. Nawet w tak żałosnym położeniu umiałam docenić jego niezłomność.
Nagle tuż obok nas opadł mały spadochronik z pojemnikiem w koszu. Wyciągnęłam rękę, otwierając pojemniczek i ujrzałam w środku butelkę, pustą, której szyjkę zajmowało jakieś dziwne urządzenie.
- To filtr! - wykrzyknął radośnie Alex. - Możemy pić nawet zatrutą wodę, a filtr ją przeczyści!
Nie czułam wyrzutów sumienia co do Setha, po prostu byłam mu wdzięczna. Dziękowałam mu za prezent i myślałam, ile musiał się narozmawiać ze sponsorami.
Noc zapadła szybko, na niebie pojawiła się twarz Derecka, Holly i dwójki dzieci z 7 i 12 dystryktu.
- Będę cię pilnował, śpij. - Alex jak zwykle chciał się mną opiekować, ale znów sen zmorzył nas oboje.
Obudziliśmy się, głodni i spragnieni, i ruszyliśmy w prawo, jako że tamci poszli w lewo.
Szliśmy długo, aż znaleźliśmy ciemnozieloną, podejrzaną rzeczkę. Używając filtra, napiliśmy się, po czym udało mi się upolować jednego całkiem sporego ptaka.
Po skromnym posiłku ruszyliśmy dalej. Ściemniło się, gdy nagle usłyszeliśmy szmer rozmowy.
Serce mi zamarło, ale Alex kojąco ścisnął moją dłoń i wiedziałam, że tej okazji już nie przepuści.
Mieliśmy trzy noże, pięć "dzid" zrobionych z naostrzonych patyków, butelkę z wodą, a w plecaku resztę ptaka, który jednak spokojnie mógł wystarczyć nam na cały dzień. Pogłos słów nasilił się, rozpoznaliśmy Sama i innego chłopaka ze świty Eve. Widocznie rozdzielili się, szukając nas.
Spojrzałam na Alexa, który bez słowa pomógł mi wejść na wysokie drzewo, kilka metrów od ziemi. Gdy już siedzieliśmy, podał mi najdłuższy nóż i bezgłośnie powiedział "rzucaj celnie". Uśmiechnęłam się nerwowo, ale w duszy byłam spokojna. Trafię.
Trafiłam. Gdy tylko zobaczyłam ich, bezszelestnie przesunęłam się bliżej, wycelowałam i trafiłam prosto w serce, a siła wyrzutu przebiła stal. Zdziwiony, Sam osunął się na kolana, wyciągając rękojeść, ale krew już lała się równym strumieniem. Sekundę później rozległ się wystrzał. Chłopak z 4 stanął zdezorientowany- wszystko stało się w okamgnieniu. Ale już opanował się, dobył noża i przygotował łuk. Alex, siedzący nieco dalej wedle planu zsunął się, stając odsłonięty naprzeciw trybuta. Nie czekając, tamten szybko jak wiatr wypuścił strzałę, wycelowaną w serce. Zaskoczony Alex ledwo się uchylił, jednak strzała przerysowała prawie na całej długości jego lewą rękę. Szlag.
Skrzywił się z bólu, ale śmiało cisnął dzidą prosto w nogę, tam, gdzie najbardziej bolało. Chłopak z 4 syknął, gdy długa dzida utknęła mu w łydce na kilka centymetrów. Z opanowaniem jednak wyciągnął ją, plamiąc palce krwią.
- Zapłacisz za to. - cicho stanęłam za chłopakiem, celując nożem. - Albo nie. Twoja dziewczyna zapłaci. - błyskawicznie odwrócił się w moją stronę, a strzała już leżała na cięciwie. Skąd wiedział, że jestem za nim?!
Już napinał łuk. Zanim zdążyłam zareagować, jak na zwolnionym tempie obserwowałam, jak strzała leci ku mnie. Mając ułamek sekundy, rzuciłam nożem, celując w głowę. Przed falą bólu zobaczyłam, że nie zdołał się uchylić, a nóż o zębatym ostrzu utkwił w jego twarzy, rozrywając nos, oko i zatrzymując się na czole.
Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam był wściekły Alex, biegnący do mnie.
Ocknęłam się z ogromnym bólem w piersiach. Wewnętrzny potwór rozrywał mi wnętrzności, a ja nie mogłam nic poradzić. Ujrzałam, że tuż obok mnie Alex siedzi z mokrą szmatką powstałą z jego bluzy, którą trzymał mi na czole.
Z trudem uśmiechnął się, był bardzo zmęczony. Nie zważając na moje cierpienie, objął mnie delikatnie, przekazując mi otuchę.
Nie mówił, że wszystko będzie dobrze, sama czułam, że nie będzie.
Odgarnął mi włosy z czoła, i cicho powiedział:
- Zabił... liśmy go. Została nas tylko piątka.
Byłam zbyt słaba, by odpowiedzieć, ale wyczytał z moich oczu to, co powinien. Nadeszła druga magiczna chwila, po tej w naszym starym domu. Znów to on obejmował mnie i koił moje obawy. Znów zamknęłam oczy, czekając. Potwór we mnie ucichł, zostaliśmy tylko ja i Alex.
Nagle, przerywając tę cudowną chwilę, na moje kolana upadł balonik. W koszu miał niedużą fiolkę i karteczkę z napisem : "do dna- S.".
Najpierw wyczułam, że Alex zezłościł się za popsucie tego pięknego momentu na Setha, ale natychmiast pojął, co to jest. Z westchnieniem ulgi wyjął fiolkę z zielono-niebieskim płynem.
- Pij. - delikatnie przytknął mi do ust buteleczkę, z trudem przełknęłam zawartość. Prawie od razu ogarnęła mnie ciemność.
~~~ oczami Alexa ~~~
Wmusiłem w nią płyn i zmartwiałem, gdy natychmiast osunęła mi się na kolana. Rozległ się wystrzał...
O mało co nie oszalałem z rozpaczy. Wyklinając Setha, wyrywałem sobie włosy z głowy.
- Jak mogłeś?!! Ty... - klęknąłem przy Kylie, odsuwając jej grzywkę z twarzy. Oczy miała zamknięte, usta rozchylone. Podniosłem jej głowę. Moje łzy płynęły po jej twarzy, mój płacz jednak nie potrafił jej obudzić.
Wiedząc, że widzę ją po raz ostatni, przysunąłem swoją twarz do jej i wreszcie nic nie stało na przeszkodzie, by powiedzieć jej to, jak bardzo ją kocham. Przyciskając sobie Kylie do serca, jednym pocałunkiem przekazywałem jej przeprosiny, prośbę o wybaczenie. Nasze usta znów się stykały, ale nie mogła już tego czuć... Była jak lalka w moich rękach, jak ptak, któremu podcięto skrzydła.
Ledwo widziałem przez łzy, jednak nie odrywałem się od niej ani na chwilę.
- Nie oddam jej. - nieświadomie wypowiedziałem to na głos. - Nigdy!
Wodą z rzeczki obmyłem jej twarz, miała spokojny wyraz twarzy, ale była blada jak nigdy dotąd. Po raz ostatni dałem się ponieść emocjom, gorzko płacząc nad jej głową.
Nadeszła noc, poduszkowiec nie przylatywał. Pewnie chcieli zabawić się, patrząc jak bronię jej i sam ginę. Bo bez Kylie nie ma dla mnie świata. Zginę przy niej, wtedy będą mogli mnie zabrać. I ją też.
Położyłem się obok niej, wokół rozstawiwszy pułapki.
Obudziłem się kilka godzin później, gdy trzasnęła gałązka w jednej z moich pułapek. W krąg ogniska weszła Eve i inny chłopak. Nie zastanawiając się, z łuku Sama natychmiast strzeliłem trybutce w głowę. Trafiłem w prawe oko, Eve z wściekłością dobyła toporu. Wytrąciłem go jej z rąk, kątem oka obserwując, jak jej towarzysz zamierza.się na mnie mieczem. Szybko chwyciłem dziewczynę, zasłaniając się nią jak tarczą. Miecz przeszedł przez nią na wylot, a z jej ust popłynęła krew.
Chłopak, przerażony wyszarpnął broń z ciała Eve. Wystrzał Nagle zrozumiał jednak, co się stało. Jeden na jednego. On i ja. Wyszczerzył zęby, wymachując mieczem. Już biegł do mnie, celując w serce- gdy nagle jego ręka zadrżała, a z ogromnej rany na piersiach wypłynęła krew.
Pięć sekund wcześniej oszołomiony, zobaczyłem, jak ktoś z tyłu chłopaka wstaje, kasztanowe włosy lśnią, a ręka wykonuje zamach. Idealnie. Prosto w serce, znałem tylko jedną osobę, która tak potrafiła.
Chwila. Znałem?!
- Kylie! - krzyk wyrywa mi się z ust, nie zważając na wciąż żyjącego sojusznika Eve biegnę na wprost ciemnowłosej postaci. Tylko z początku wydawała mi się silna, teraz drżała, osuwając się na kolana.
- To ... To nie była trucizna? - zapytałem, trzymając ją wreszcie w ramionach.
- A jak myślisz? - za Kylie, dopiero odzyskaną stał trybut, którego prawie zabiła nożem. W jego plecach wciąż sterczał nóż, stał jednak ostatkiem sił.
Zanim zdążyliśmy zareagować, podniósł zakrwawiony miecz... I upadł, w akompaniamencie wystrzału armatniego. Miecz jednak, upuszczony o sekundę wcześniej spadł, wbijając się czubkiem ostrza w plecy Kylie.
- NIE! - wrzasnąłem, odciągając ją chwilę później. Za późno.
Dziewczyna opadła mi na kolana, raz cudem wyleczona, tylko po to, bym zaraz ją stracił. Wszystko zrozumiałem. Seth naprawdę przysłał lekarstwo, ale ja jak idiota biegałem, wyklinając go. Jak mogłem nie sprawdzić tętna, oddechu? Nawet całując ją, nie wyczuwałem w niej życia. A tamten wystrzał na pewno był za Cala...
Teraz po raz drugi miałem ją na kolanach, ale patrzyła przytomnie. Jeszcze.
-Zaopiekuj się Haltem… - wyszeptała, po czym ponownie cicho wyrzekła w mój kombinezon:
- Alex... Ja słyszałam prawie każde twoje słowo, gdy byłam w letargu. Wszystko to, co szeptałeś mi do ucha... Wszystko.
Zaczerwieniłem się, ale natychmiast zdałem sobie sprawę, że przecież to prawda.
Wyraźnie chciała coś powiedzieć, ale kaszląc, krztusiła się co chwila. Niewiele myśląc, podnisołem jej brodę jak wtedy, w naszym starym domku. Oboje wstrzymaliśmy oddech, tym razem to ona przejęła inicjatywę. Mocno wtulając się we mnie, pocałowała mnie, tak, jak zawsze chciałem.
Nacisk jej ust zelżał, do mojej stępionej podświadomości dotarł huk wystrzału, ale cały czas trzymałem ją w ramionach.
Przyleciały dwa poduszkowce. Jeden dla mnie, jeden dla niej.
Dla Kylie, mojej ukochanej, z którą znowu muszę się rozstać.
