List, którego nikt nigdy nie przeczytał

Drogi Cato,

Piszę do Ciebie już dziś, w dniu Dożynek. Godzinę temu ja zastąpiłam jakąś dwunastolatkę, a ty Avona. Jeśli przeżyjesz, zabije Cię – wiesz, że chciał pojechać. Godzinę temu patrzyliśmy sobie w oczy. „Jeśli się zgłosisz – powiedziałeś wtedy – zgłoszę się razem z tobą”. Dotrzymałeś słowa, chociaż Ci zabroniłam. Nigdy nie robisz tego, co ci się każe, prawda?

Proszę, nie myśl, że w ten sposób chciałam zagarnąć całą chwałę zwycięzcy dla siebie. Ja… Nie mogłabym patrzeć na Twoją śmierć, a tym bardziej Cię zabić. Tobie też chyba nie przyszłoby to łatwo.

Chciałabym mieć jakieś wspomnienia, które teraz spowodowałyby łzy. Chwile poza Ośrodkiem, gdy żadne z zawodowców nie deptało nam po piętach… Zostań przy mnie.

Cato, gdy będziesz czytał ten list, mnie już nie będzie.  Fizycznie, bo sercem cały czas będę z Tobą. Ty wrócisz, opromieniony chwałą zwycięstwa. Właściwie… Ja też wrócę. Nie martw się więc, bo i tak prędzej czy później to by się stało. Na arenie postaram się zapewnić Ci ochronę. Mimo wszystko, jestem całkiem dobra w rzucaniu nożami, choć tak często się ze mnie wyśmiewałeś. Zginę i tak, nie obwiniaj się. Nie wiem, od łuku, miecza, toporu, czy- jak na złość- noża, ale zginę. Z uśmiechem na ustach, bo dla Ciebie.

Prosiłabym, żebyś został przy mnie, ale to zbyt wiele. Kiedyś zrozumiesz… Jestem jednak straszną egoistką, więc proszę – na Igrzyskach słuchaj uważnie. Wtedy… Będę wołała Twoje imię, będę krzyczeć, może szlochać, pewnie się złamię. Ale Ty nie przychodź.

Wygrasz. Wiem to. Właściwie już wygrałeś, skoro to czytasz…  Wrócisz, pójdziesz pod jakieś drzewo, przed którym będzie kamień z moim imieniem. I dowiesz się.

Właściwie, co miałam powiedzieć? A, tak. Kocham cię. I zawsze będę przy Tobie. Nie zawiodę Cię, tak jak Ty nigdy nie zawiodłeś mnie.

Cato, to nie jest takie trudne. Po prostu Cię kocham.

                                                                                                          Twoja Clove